Ήμαστε κάποτε μια παρέα. Μια παρέα αγαπημένη. Ψυχή της ήταν δύο παιδιά, ο Κώστας και ο Γιώργος. Μαζί παίζαμε, μαζί βγαίναμε έξω, μαζί καυγαδίζαμε, μαζί γελούσαμε, μαζί πονούσαμε.
Ενηλικιωθήκαμε. Αρχίσαμε να εργαζόμαστε. Συνεχίσαμε βέβαια να είμαστε η ίδια παρέα. Κάποτε κάποιου από μας του ήρθε μια ιδέα: αφού μαζί βγαίνουμε και μαζί ξοδεύουμε, δεν κάνουμε κι ένα κοινό ταμείο; Όλοι είπαμε αμέσως "ναι" και συμφωνήσαμε να το διαχειριστεί ο Κώστας. Τον σεβόμασταν και τον εμπιστευόμασταν...Άσε που είχε και σπουδές που εντυπωσίαζαν τον καθένα μας.
Δεν πέρασε, όμως, πολύς καιρός και αρχίσαμε να υποψιαζόμαστε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Τα λεφτά δεν έφταναν, όπως πρώτα. Οι υποψίες μας γρήγορα έγιναν βεβαιότητα: ο Κώστας έκλεβε!! Άρον άρον του πήραμε το ταμείο και το δώσαμε - πού αλλού - στο Γιώργο, στην άλλη ψυχή της παρέας. Τον Κώστα δεν τον τιμωρήσαμε. Ούτε του είπαμε κάτι. Δεν ήταν του χαρακτήρα μας. Απλώς γκρινιάξαμε λιγάκι.
Ο Γιώργος ξεκίνησε καλά (άλλωστε έμοιαζε του μπαμπά του που ήταν σπουδαίος και τρανός). Ή - καλύτερα - έτσι νομίζαμε. Αποδείχτηκε ότι κι αυτός είχε μακρύ χέρι. Τόσο μακρύ, όσο και του Κώστα. Τότε όλοι οι υπόλοιποι αποφασίσαμε να ελέγξουμε τα οικονομικά της παρέας σε βάθος. Πέσαμε από τα σύννεφα! Τόσο ο Γιώργος όσο και ο Κώστας όχι μόνο έκλεβαν χρήματα, αλλά και δανείστηκαν κρυφά από εμάς και στο όνομά μας τεράστια ποσά που τώρα έπρεπε να ξεπληρώσουμε. Διαπιστώσαμε βέβαια ότι τόσο ο Γιώργος όσο και ο Κώστας όλο το προηγούμενο διάστημα είχαν αποκτήσει ακίνητα, καταθέσεις και τόσα άλλα που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε.
Συγκεντρωθήκαμε όλη η παρέα, για να συζητήσουμε. Όταν ζητήσαμε εξηγήσεις, και οι δύο πρώην διαχειριστές του κοινού μας ταμείου απάντησαν με μια φωνή: "Μαζί τα φάγαμε, ρε παιδιά". Κάναμε ν' αντιδράσουμε, μα δεν υπήρχε καιρός. Τα οικονομικά μας ήταν σε άθλια κατάσταση. Αποφασίσαμε λοιπόν να εκλέξουμε δύο άτομα για να μας βγάλουν από τη δεινή θέση στην οποία είχαμε βρεθεί.
Κι εκλέξαμε το Γιώργο και τον Κώστα. Πιστεύω ότι ήταν μια συνετή κίνηση.....
