O Πάσχος της διανόησης

     Η προπαγάνδα είναι προπαγάνδα, γιατί έχει τη δυνατότητα να εξελίσσεται και να προσαρμόζεται στα δεδομένα των νέων εποχών. Ομάδες επικοινωνιολόγων (προπαγανδιστών, δηλαδή) στρατολογούνται από πολιτικούς και επιχειρήσεις για να περάσουν ανώδυνα στους πολίτες και στο καταναλωτικό κοινό αντίστοιχα αυτό που κάθε φορά θέλει ο πελάτης τους.

     Υπάρχουν, ωστόσο, ορισμένες μορφές προπαγάνδας που δεν αλλάζουν ή – καλύτερα – υπάρχουν προπαγανδιστές που επιμένουν να μην προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα. Και δεν αναφέρομαι πουθενά αλλού, παρά στην ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας και Διά Βίου Μάθησης. Πέρα από τη συνθηματολογία του τύπου «πρώτα ο μαθητής» και την άνευ προηγουμένου διαστρέβλωση εννοιών με ηθική διάσταση και συναισθηματική αξία, όπως της παιδείας, του δασκάλου και τόσων άλλων, η προπαγάνδα φαίνεται ν’ αγγίζει και τις πανελλαδικές εξετάσεις.

     Στα θέματα της Νεοελληνικής Γλώσσας του 2010 αντικείμενο προς διαπραγμάτευση ήταν η «αυτομόρφωση», η οποία στο μυαλό και του πιο αφελούς παραπέμπει στη «Διά βίου μάθηση», την οποία και επαγγέλλεται το αρμόδιο Υπουργείο, όπως άλλωστε μαρτυρά και ο τίτλος του. Το κείμενο, εξάλλου, που δόθηκε για περίληψη ήταν ένα κείμενο που χωρίς αντίλογο μιλούσε για μια εκπαίδευση που συνδέει άμεσα το νέο με την αγορά εργασίας, ένα νέο που πρέπει, όπως επισημαινόταν, να αλλάζει συνεχώς επαγγέλματα, προκειμένου να επιβιώσει.

     Στα θέματα της Νεοελληνικής Γλώσσας του 2011 το πρόβλημα εστιαζόταν για κάποιους και στο κείμενο που δόθηκε προς περίληψη, για κάποιους άλλους όμως κυρίως στο όνομα του συγγραφέα ο οποίος το έγραψε. Ύστερα από μια μακρά περίοδο κειμένων του Καστοριάδη, του Παπανούτσου, του Παναγιωτόπουλου, του Τσιρόπουλου, του Τερζάκη και του Καζαντζάκη, ήρθε ο καιρός να μπει στο πάνθεον των ελλήνων διανοητών και το όνομα του Πάσχου Μανδραβέλη.

     Βέβαια, για μην τον αδικούμε, ούτε και η εμμονή στον Παπανούτσο ήταν σωστή, ούτε και ο Μανδραβέλης, όταν έγραφε το κείμενο, ήξερε ότι αυτό θα τεθεί στις πανελλαδικές εξετάσεις.

     Η ένσταση βρίσκεται αλλού. Ο Πάσχος είναι ο κατεξοχήν υποστηρικτής του μνημονίου, των πολιτικών της κυβέρνησης και, βέβαια, των πρακτικών του Υπουργείου Παιδείας. Αφού κατακεραύνωσε τους φορτηγατζήδες, τους γιατρούς και τους φαρμακοποιούς που απεργούσαν, αφού λοιδόρησε, όσο κανείς, το κίνημα «Δεν πληρώνω τα διόδια», αφού χλεύασε τους εκπαιδευτικούς προετοιμάζοντας το έδαφος για τα μέτρα Διαμαντοπούλου- Χριστοφιλοπούλου-Πανάρετου, ήρθε η ώρα να επιβραβευτεί.

Φαντάζομαι τον Πάσχο, ύστερα από μερικά χρόνια, μπροστά στη φωτιά του τζακιού ν’ αφηγείται στα εγγόνια του πώς η Αυτού Μεγαλειοτάτη Υπουργός τον τίμησε με την ύψιστη τιμή που μπορεί να αποδοθεί σε έλληνα πολίτη για τις υπηρεσίες του προς την Πατρίδα και το Έθνος: να μπει το κείμενο του στις πανελλαδικές εξετάσεις. 

     Στις πανελλαδικές του 2012 – αν υπάρχει η Διαμαντοπούλου στο Υπουργείο Παιδείας – προβλέπω το θέμα:

«Ο δήμος της περιοχής σας οργανώνει εκδήλωση με θέμα «Η παιδεία στο μέλλον: δρόμοι και προοπτικές». Στο πλαίσιο αυτής της εκδήλωσης να ετοιμάσετε μια ομιλία στην οποία, αφού αναπτύξετε τις υπηρεσίες που προσφέρει το Υπουργείο Παιδείας στον έλληνα μαθητή, να εκθέσετε τους λόγους για τους οποίους είναι αναγκαίο να κλείσουν τα σχολεία στην περιοχή σας» (500-600 λέξεις)

Άρε Μεταξά, πόσο μπροστά έβλεπες!

Όχι άλλους λειτουργούς!!!!

      Από το σημερινό ρεπορτάζ του Mega  μάθαμε ότι ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας σε ομιλία του προς απόστρατους αξιωματικούς τάχθηκε υπέρ της καθιέρωσης ξεχωριστών εξετάσεων για την εισαγωγή των νέων στις στρατιωτικές σχολές και όχι μέσω πανελλαδικών εξετάσεων ."Με την πρόταση αυτή του Αντώνη Σαμαρά διασφαλίζεται ότι μόνον οι νέοι και οι νέες οι οποίοι πράγματι επιθυμούν να ασκήσουν το λειτούργημα του αξιωματικού ή υπαξιωματικού των Ενόπλων Δυνάμεων θα εισέρχονται στις σχολές", τόνισε ο αναπληρωτής τομεάρχης Άμυνας της ΝΔ, Στέφανος Γκίκας. Μάλιστα το ρεπορτάζ επισημαίνει χαρακτηριστικά ότι "η πρόταση Σαμαρά για αποσύνδεση της εισαγωγής στις στρατιωτικές σχολές από τις Πανελλαδικές Εξετάσεις συγκέντρωσε θετικά σχόλια μεταξύ των απόστρατων αξιωματικών, οι οποίοι εκτιμούν ότι είναι χρησιμότερος στο στράτευμα αυτός που έχει επιλέξει να γίνει αξιωματικός από κάποιον που καταλήγει στη στρατιωτική σχολή, επειδή απέτυχε να εισαχθεί σε κάποια άλλη".

    Άρχισαν κι εδώ τα όργανα! Στην Ελλάδα ο μόνος αδιάβλητος και αξιοκρατικός - σε γενικές γραμμές - θεσμός που έχει απομείνει είναι αυτός των πανελλαδικών εξετάσεων.

Ο υποψήφιος 

- προετοιμάζεται σε μια ύλη που δίνεται η ίδια σε όλα τα ελληνόπουλα

- εξετάζεται σε κοινά θέματα με όλους τους συνυποψήφιούς του ανά την Ελλάδα 

- σε ένα εξεταστικό κέντρο στο οποίο επιτηρείται από εκπαιδευτικούς τους οποίους δε γνωρίζει

- το γραπτό του μεταφέρεται σε βαθμολογικό κέντρο μιας άλλης πόλης

- εκεί βαθμολογείται από δύο ή και τρεις βαθμολογητές οι οποίοι δε γνωρίζουν σε ποιον ανήκει το γραπτό που βαθμολογούν.

      Ο Σαμαράς, ωστόσο, και ο τομεάρχης του, όπως και αρκετοί συνταξιούχοι στρατιωτικοί, θεωρούν λειτούργημα το επάγγελμα του στρατιωτικού (όπως και του αστυνομικού) και πιστεύουν, όπως χαρακτηριστικά είπε κάποιος, ότι δεν είναι δυνατό να θέλεις να γίνεις μαθηματικός (τι φρίκη!), και να καταλήγεις αξιωματικός.  Πρόκειται, βέβαια, για έναν απλοϊκό συλλογισμό, καθώς οι κύριοι αυτοί αγνοούν ή κάνουν πως δε γνωρίζουν ότι οι υποψήφιοι συμπληρώνουν ένα χαρτί που λέγεται ΜΗΧΑΝΟΓΡΑΦΙΚΟ. Σ' αυτό το χαρτί δηλώνουν τις σχολές που επιθυμούν. Αν κάποιος λοιπόν δε θέλει να γίνει στρατιωτικός (λειτουργός, δηλαδή), δε συμπληρώνει το κουτάκι. Επομένως, ένας που επιθυμεί να γίνει μόνο μαθηματικός και όχι στρατιωτικός, ΔΕ ΘΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΟ ΚΟΥΤΑΚΙ των στρατιωτικών σχολών, κύριοι. Είναι τόσο απλό. 

  Όλα τα άλλα λέγονται εκ του πονηρού. Για να μη γεμίσει και η σχολή Ικάρων γιους στρατιωτικών, όπως στο παρελθόν, ή και... καλαματιανούς, όπως το Μουσείο Ακρόπολης, ας διαγωνίζονται τα παιδάκια του κόσμου μέσω διαφανών διαδικασιών. 

    Όσο για τα άλλα περί λειτουργήματος, η Ελλάδα έχει καταστραφεί δυστυχώς από αυτούς που δηλώνουν ότι επιτελούν λειτούργημα: στρατιωτικούς και αστυνομικούς που συνταξιοδοτούνται μέχρι τα πενήντα τους, δικαστικούς που βάζουν το ... μαχαίρι στο κόκαλο, πολιτικούς που προτάσσουν το δημόσιο συμφέρον και, βέβαια, δημοσιογράφους που υπηρετούν την αλήθεια και εκφράζουν τη λαϊκή βούληση! 

     

    Έλεος!