Θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς

Ο ουσιαστικός ρόλος του Τύπου

Τις προάλλες λέω στη γυναίκα μου: "Τώρα που θα βγεις έξω, πάρε καμιά εφημερίδα"
- "Γιατί;" με κοιτά παραξενεμένη. "Τι θέλεις να βάψεις;"

Την παρέα από την κρίση ποιος θα τη βγάλει;

     Ήμαστε κάποτε μια παρέα. Μια παρέα αγαπημένη. Ψυχή της ήταν δύο παιδιά, ο Κώστας και ο Γιώργος. Μαζί παίζαμε, μαζί βγαίναμε έξω, μαζί καυγαδίζαμε, μαζί γελούσαμε, μαζί πονούσαμε. 

     Ενηλικιωθήκαμε. Αρχίσαμε να εργαζόμαστε. Συνεχίσαμε βέβαια να είμαστε η ίδια παρέα. Κάποτε κάποιου από μας του ήρθε μια ιδέα: αφού μαζί βγαίνουμε και μαζί ξοδεύουμε, δεν κάνουμε κι ένα κοινό ταμείο; Όλοι είπαμε αμέσως "ναι" και συμφωνήσαμε να το διαχειριστεί ο Κώστας. Τον σεβόμασταν και τον εμπιστευόμασταν...Άσε που είχε και σπουδές που εντυπωσίαζαν τον καθένα μας.

     Δεν πέρασε, όμως, πολύς καιρός και αρχίσαμε να υποψιαζόμαστε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Τα λεφτά δεν έφταναν, όπως πρώτα. Οι υποψίες μας γρήγορα έγιναν βεβαιότητα: ο Κώστας έκλεβε!! Άρον άρον του πήραμε το ταμείο και το δώσαμε - πού αλλού - στο Γιώργο, στην άλλη ψυχή της παρέας. Τον Κώστα δεν τον τιμωρήσαμε. Ούτε του είπαμε κάτι. Δεν ήταν του χαρακτήρα μας. Απλώς γκρινιάξαμε λιγάκι. 

      Ο Γιώργος ξεκίνησε καλά (άλλωστε έμοιαζε του μπαμπά του που ήταν σπουδαίος και τρανός). Ή - καλύτερα - έτσι νομίζαμε. Αποδείχτηκε ότι κι αυτός είχε μακρύ χέρι. Τόσο μακρύ, όσο και του Κώστα. Τότε όλοι οι υπόλοιποι αποφασίσαμε να ελέγξουμε τα οικονομικά της παρέας σε βάθος. Πέσαμε από τα σύννεφα! Τόσο ο Γιώργος όσο και ο Κώστας όχι μόνο έκλεβαν χρήματα, αλλά και δανείστηκαν κρυφά από εμάς και στο όνομά μας τεράστια ποσά που τώρα έπρεπε να ξεπληρώσουμε. Διαπιστώσαμε βέβαια ότι τόσο ο Γιώργος όσο και ο Κώστας όλο το προηγούμενο διάστημα είχαν αποκτήσει ακίνητα, καταθέσεις και τόσα άλλα που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε. 

     Συγκεντρωθήκαμε όλη η παρέα, για να συζητήσουμε. Όταν ζητήσαμε εξηγήσεις, και οι δύο πρώην διαχειριστές του κοινού μας ταμείου απάντησαν με μια φωνή: "Μαζί τα φάγαμε, ρε παιδιά". Κάναμε ν' αντιδράσουμε, μα δεν υπήρχε καιρός. Τα οικονομικά μας ήταν σε άθλια κατάσταση. Αποφασίσαμε λοιπόν να εκλέξουμε δύο άτομα για να μας βγάλουν από τη δεινή θέση στην οποία είχαμε βρεθεί. 

     Κι εκλέξαμε το Γιώργο και τον Κώστα. Πιστεύω ότι ήταν μια συνετή κίνηση.....

Από το ευρηματικό http://antistachef.wordpress.com

O Πάσχος της διανόησης

     Η προπαγάνδα είναι προπαγάνδα, γιατί έχει τη δυνατότητα να εξελίσσεται και να προσαρμόζεται στα δεδομένα των νέων εποχών. Ομάδες επικοινωνιολόγων (προπαγανδιστών, δηλαδή) στρατολογούνται από πολιτικούς και επιχειρήσεις για να περάσουν ανώδυνα στους πολίτες και στο καταναλωτικό κοινό αντίστοιχα αυτό που κάθε φορά θέλει ο πελάτης τους.

     Υπάρχουν, ωστόσο, ορισμένες μορφές προπαγάνδας που δεν αλλάζουν ή – καλύτερα – υπάρχουν προπαγανδιστές που επιμένουν να μην προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα. Και δεν αναφέρομαι πουθενά αλλού, παρά στην ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας και Διά Βίου Μάθησης. Πέρα από τη συνθηματολογία του τύπου «πρώτα ο μαθητής» και την άνευ προηγουμένου διαστρέβλωση εννοιών με ηθική διάσταση και συναισθηματική αξία, όπως της παιδείας, του δασκάλου και τόσων άλλων, η προπαγάνδα φαίνεται ν’ αγγίζει και τις πανελλαδικές εξετάσεις.

     Στα θέματα της Νεοελληνικής Γλώσσας του 2010 αντικείμενο προς διαπραγμάτευση ήταν η «αυτομόρφωση», η οποία στο μυαλό και του πιο αφελούς παραπέμπει στη «Διά βίου μάθηση», την οποία και επαγγέλλεται το αρμόδιο Υπουργείο, όπως άλλωστε μαρτυρά και ο τίτλος του. Το κείμενο, εξάλλου, που δόθηκε για περίληψη ήταν ένα κείμενο που χωρίς αντίλογο μιλούσε για μια εκπαίδευση που συνδέει άμεσα το νέο με την αγορά εργασίας, ένα νέο που πρέπει, όπως επισημαινόταν, να αλλάζει συνεχώς επαγγέλματα, προκειμένου να επιβιώσει.

     Στα θέματα της Νεοελληνικής Γλώσσας του 2011 το πρόβλημα εστιαζόταν για κάποιους και στο κείμενο που δόθηκε προς περίληψη, για κάποιους άλλους όμως κυρίως στο όνομα του συγγραφέα ο οποίος το έγραψε. Ύστερα από μια μακρά περίοδο κειμένων του Καστοριάδη, του Παπανούτσου, του Παναγιωτόπουλου, του Τσιρόπουλου, του Τερζάκη και του Καζαντζάκη, ήρθε ο καιρός να μπει στο πάνθεον των ελλήνων διανοητών και το όνομα του Πάσχου Μανδραβέλη.

     Βέβαια, για μην τον αδικούμε, ούτε και η εμμονή στον Παπανούτσο ήταν σωστή, ούτε και ο Μανδραβέλης, όταν έγραφε το κείμενο, ήξερε ότι αυτό θα τεθεί στις πανελλαδικές εξετάσεις.

     Η ένσταση βρίσκεται αλλού. Ο Πάσχος είναι ο κατεξοχήν υποστηρικτής του μνημονίου, των πολιτικών της κυβέρνησης και, βέβαια, των πρακτικών του Υπουργείου Παιδείας. Αφού κατακεραύνωσε τους φορτηγατζήδες, τους γιατρούς και τους φαρμακοποιούς που απεργούσαν, αφού λοιδόρησε, όσο κανείς, το κίνημα «Δεν πληρώνω τα διόδια», αφού χλεύασε τους εκπαιδευτικούς προετοιμάζοντας το έδαφος για τα μέτρα Διαμαντοπούλου- Χριστοφιλοπούλου-Πανάρετου, ήρθε η ώρα να επιβραβευτεί.

Φαντάζομαι τον Πάσχο, ύστερα από μερικά χρόνια, μπροστά στη φωτιά του τζακιού ν’ αφηγείται στα εγγόνια του πώς η Αυτού Μεγαλειοτάτη Υπουργός τον τίμησε με την ύψιστη τιμή που μπορεί να αποδοθεί σε έλληνα πολίτη για τις υπηρεσίες του προς την Πατρίδα και το Έθνος: να μπει το κείμενο του στις πανελλαδικές εξετάσεις. 

     Στις πανελλαδικές του 2012 – αν υπάρχει η Διαμαντοπούλου στο Υπουργείο Παιδείας – προβλέπω το θέμα:

«Ο δήμος της περιοχής σας οργανώνει εκδήλωση με θέμα «Η παιδεία στο μέλλον: δρόμοι και προοπτικές». Στο πλαίσιο αυτής της εκδήλωσης να ετοιμάσετε μια ομιλία στην οποία, αφού αναπτύξετε τις υπηρεσίες που προσφέρει το Υπουργείο Παιδείας στον έλληνα μαθητή, να εκθέσετε τους λόγους για τους οποίους είναι αναγκαίο να κλείσουν τα σχολεία στην περιοχή σας» (500-600 λέξεις)

Άρε Μεταξά, πόσο μπροστά έβλεπες!

Όχι άλλους λειτουργούς!!!!

      Από το σημερινό ρεπορτάζ του Mega  μάθαμε ότι ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας σε ομιλία του προς απόστρατους αξιωματικούς τάχθηκε υπέρ της καθιέρωσης ξεχωριστών εξετάσεων για την εισαγωγή των νέων στις στρατιωτικές σχολές και όχι μέσω πανελλαδικών εξετάσεων ."Με την πρόταση αυτή του Αντώνη Σαμαρά διασφαλίζεται ότι μόνον οι νέοι και οι νέες οι οποίοι πράγματι επιθυμούν να ασκήσουν το λειτούργημα του αξιωματικού ή υπαξιωματικού των Ενόπλων Δυνάμεων θα εισέρχονται στις σχολές", τόνισε ο αναπληρωτής τομεάρχης Άμυνας της ΝΔ, Στέφανος Γκίκας. Μάλιστα το ρεπορτάζ επισημαίνει χαρακτηριστικά ότι "η πρόταση Σαμαρά για αποσύνδεση της εισαγωγής στις στρατιωτικές σχολές από τις Πανελλαδικές Εξετάσεις συγκέντρωσε θετικά σχόλια μεταξύ των απόστρατων αξιωματικών, οι οποίοι εκτιμούν ότι είναι χρησιμότερος στο στράτευμα αυτός που έχει επιλέξει να γίνει αξιωματικός από κάποιον που καταλήγει στη στρατιωτική σχολή, επειδή απέτυχε να εισαχθεί σε κάποια άλλη".

    Άρχισαν κι εδώ τα όργανα! Στην Ελλάδα ο μόνος αδιάβλητος και αξιοκρατικός - σε γενικές γραμμές - θεσμός που έχει απομείνει είναι αυτός των πανελλαδικών εξετάσεων.

Ο υποψήφιος 

- προετοιμάζεται σε μια ύλη που δίνεται η ίδια σε όλα τα ελληνόπουλα

- εξετάζεται σε κοινά θέματα με όλους τους συνυποψήφιούς του ανά την Ελλάδα 

- σε ένα εξεταστικό κέντρο στο οποίο επιτηρείται από εκπαιδευτικούς τους οποίους δε γνωρίζει

- το γραπτό του μεταφέρεται σε βαθμολογικό κέντρο μιας άλλης πόλης

- εκεί βαθμολογείται από δύο ή και τρεις βαθμολογητές οι οποίοι δε γνωρίζουν σε ποιον ανήκει το γραπτό που βαθμολογούν.

      Ο Σαμαράς, ωστόσο, και ο τομεάρχης του, όπως και αρκετοί συνταξιούχοι στρατιωτικοί, θεωρούν λειτούργημα το επάγγελμα του στρατιωτικού (όπως και του αστυνομικού) και πιστεύουν, όπως χαρακτηριστικά είπε κάποιος, ότι δεν είναι δυνατό να θέλεις να γίνεις μαθηματικός (τι φρίκη!), και να καταλήγεις αξιωματικός.  Πρόκειται, βέβαια, για έναν απλοϊκό συλλογισμό, καθώς οι κύριοι αυτοί αγνοούν ή κάνουν πως δε γνωρίζουν ότι οι υποψήφιοι συμπληρώνουν ένα χαρτί που λέγεται ΜΗΧΑΝΟΓΡΑΦΙΚΟ. Σ' αυτό το χαρτί δηλώνουν τις σχολές που επιθυμούν. Αν κάποιος λοιπόν δε θέλει να γίνει στρατιωτικός (λειτουργός, δηλαδή), δε συμπληρώνει το κουτάκι. Επομένως, ένας που επιθυμεί να γίνει μόνο μαθηματικός και όχι στρατιωτικός, ΔΕ ΘΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΟ ΚΟΥΤΑΚΙ των στρατιωτικών σχολών, κύριοι. Είναι τόσο απλό. 

  Όλα τα άλλα λέγονται εκ του πονηρού. Για να μη γεμίσει και η σχολή Ικάρων γιους στρατιωτικών, όπως στο παρελθόν, ή και... καλαματιανούς, όπως το Μουσείο Ακρόπολης, ας διαγωνίζονται τα παιδάκια του κόσμου μέσω διαφανών διαδικασιών. 

    Όσο για τα άλλα περί λειτουργήματος, η Ελλάδα έχει καταστραφεί δυστυχώς από αυτούς που δηλώνουν ότι επιτελούν λειτούργημα: στρατιωτικούς και αστυνομικούς που συνταξιοδοτούνται μέχρι τα πενήντα τους, δικαστικούς που βάζουν το ... μαχαίρι στο κόκαλο, πολιτικούς που προτάσσουν το δημόσιο συμφέρον και, βέβαια, δημοσιογράφους που υπηρετούν την αλήθεια και εκφράζουν τη λαϊκή βούληση! 

     

    Έλεος!

Ο αρθρογράφος κ. αντιπρόεδρος

Ύστερα από σκηνοθέτη, υφυπουργό, υπουργό και αντιπρόεδρο μάς δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσουμε το Θεόδωρο Πάγκαλο ως αρθρογράφο. Πού αλλού; Στην πάλαι ποτέ για τους ομόσταυλούς του "δεξιά φυλλάδα" της Καθημερινής. Ο πολυπράγμων κύριος Πάγκαλος αυτή τη φορά ασχολείται με τα "ανώνυμα blogs". Ο λόγος προφανής: από πουθενά αλλού δε χτυπήθηκε τόσο όσο από τους μπλόκερ. Στο άρθρο του (http://news.kathimerini.gr/4dcgi/ w_articles_columns_2_23/04/2011_439985) παραθέτει την άποψη ότι τα blogs λόγω της ανωνυμίας τους είναι το απόλυτο σύμβολο του πιο ακραίου λαϊκισμού και της συνομωσιολογίας. Θεωρεί, εν ολίγοις, το δημόσιο λόγο των blogs ως το χειρότερο βιαστή της ελληνικής γλώσσας και ότι πίσω από αυτά κρύβονται εκβιαστές και ακροδεξιοί.

     Το ότι πίσω από πολλά blogs κρύβονται αποτυχημένοι δημοσιογράφοι που τους έχει ξεβράσει το σύστημα και υιοθετούν μια δημοσιογραφική τακτική του κουτσομπολιού και της λάσπης το γνωρίζουμε όλοι. Ο κύριος αντιπρόεδρος όμως θα πρέπει να ξέρει ότι υπάρχουν χιλιάδες blogs που είναι ανώνυμα:

α) Γιατί οι περισσότεροι blogger πιστεύουν ότι δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να γνωρίζει  ο αναγνώστης το όνομά τους. Τους ενδιαφέρει να ακουστούν οι ιδέες τους. Ούτε πολιτικοί θέλουν να γίνουν ούτε να βγάλουν χρήματα από αυτά (δεν είμαστε όλοι ίδιοι, κύριε αντιπρόεδρε!).

β) Γιατί κανένας δεν εγγυάται ότι ο blogger δε θα στοχοποιηθεί. Εξάλλου ούτε αστυνομική προστασία του παρέχεται, όπως στους μεγαλοδημοσιογράφους, ούτε ολόκληρα νομικά επιτελεία είναι έτοιμα να του προσφέρουν τις υπηρεσίες τους.

γ) Στο κάτω κάτω τα ΜΜΕ δεν επικαλούνται ανώνυμες πηγές και δήθεν κύκλους ή οι δημοσιογράφοι δεν υπογράφουν με ψευδώνυμα; 

Το καλύτερο όμως το έγραψε ένας ανώνυμος σχολιαστής της είδησης σε κάποια ιστοσελίδα. Παραθέτω το σχόλιο αυτούσιο:

"Τα blogs και γενικότερα η ενημέρωση μέσω ίντερνετ αποτελούν την απάντηση στα καρτέλ των μεγαλοκαναλαρχών και των συμφερόντων που για χρόνια χειραγώγησαν τη χώρα και την οδήγησαν σε αυτή την απεχθή κατάσταση. Σίγουρα υπάρχουν και κακοθελητές μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να μιλάμε για τον οργανωμένο κομματικό επηρεασμό, που συνέβαινε συστηματικά όλα τα προηγούμενα χρόνια. Φαίνεται ότι φτάσαμε σε ένα τέλος εποχής όπου πλέον τα παραδοσιακά κομματικά κανάλια έχουν χάσει τη δύναμη τους. ενώ ταυτόχρονα έχουν και προβλήματα επιβίωσης καθώς δεν υπήρξαν ποτέ κερδοφόρα αλλά περίμεναν να ζήσουν από το δημόσιο χρήμα που θα εισέπρατταν οι ιδιοκτήτες τους παίρνοντας δημόσια έργα. Δυστυχώς μαζί με τα λεφτά φαίνεται πως τελείωσαν και αυτές οι πρακτικές. Το ίντερνετ έχει μια "αναρχική φύση" που δεν επιτρέπει ελέγχους. Είναι στη διακρι-τική ευχέρεια του καθένα να πιστέψει ή όχι αυτά που διαβάζει. Δεν υπάρχουν μόνο υβριστικά blogs, αλλά και πολύ αξιόλογα με πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις. Συνήθως οι αναγνώστες του νετ είναι περισσότερο υποψιασμένοι και έχουν την κριτική ικανότητα να φιλτράρουν τις πληροφορίες που διαβάζουν, σε αντίθεση με τους τηλεθεατές άλλων εποχών που χειραγωγούνταν με τη βούλα του κράτους. Για κάποιους χάλασε το γλυκό τι να κάνουμε παιδιά, προσαρμοστείτε η πεθάνετε μαζί με τα κανάλια και τις οθωμανικού τύπου κομματικές πρακτικές σας".

Φοβερή ιδέα!

O Αντρέας βρήκε τη λύση για να βγούμε από την κρίση!
"Κανένας διορισμός στο δημόσιο μέχρι να βγούμε από την κρίση". Η πρότασή του στο υπουργικό συμβούλιο διέρρευσε στα ΜΜΕ, όπως συνηθίζεται στις τηλεοπτικές δημοκρατίες, για να μετρηθούν οι αντιδράσεις και ... βλέπουμε.
Κανένας διορισμός στο δημόσιο, όμως, τι σημαίνει;
Σημαίνει κανένας διορισμός στα νοσοκομεία, τα οποία συγχωνεύονται (και στα οποία ο ίδιος και η οικογένειά του δεν πρόκειται ποτέ να νοσηλευθούν)
Σημαίνει κανένας διορισμός στα σχολεία, τα οποία κλείνουν (και στα οποία δε θα στείλει ο ίδιος ποτέ τα παιδιά του)
Σημαίνει κανένας διορισμός εξειδικευμένου προσωπικού σε υπηρεσίες στις οποίες είναι αναγκαίος (πολεοδομίες, εφορίες κ.α)
Αλήθεια αυτός ο άνθρωπος κοστίζει στον ελληνικό λαό πάνω από 10.000 ευρώ το μήνα, για να κατεβάζει τέτοιες ιδέες; Ή μήπως προετοιμάζει το έδαφος για απολύσεις στο δημόσιο, όπως καιρό τώρα φωνάζει ο Στ. Μάνος (άλλος κρατικοδίαιτος)

Φαντάζομαι από τους διορισμούς θα εξαιρεθούν η αστυνομία και ο στρατός. Κάποιος πρέπει να βρεθεί να τους προστατέψει στο τέλος!

Κρίση και κρίσεις

     Είμαι βαθιά πεπεισμένος - και όσο περνάει ο καιρός δυστυχώς επιβεβαιώνομαι - ότι η οικονομική κρίση που βιώνουμε είναι η κατάληξη μιας γενικότερης κρίσης που εδώ και κάποιες δεκαετίες μαστίζει τη χώρα μας. Πολύ πριν να φτάσουμε στην οικονομική κρίση, βιώσαμε την πολιτιστική και την ηθική κρίση.

     Η πολιτιστική κρίση είναι εμφανής σε κάθε μορφή τέχνης. Από πού να πρωτοξεκινήσουμε; Από τις βιντεοταινίες της δεκαετίας του '80, τα σκυλοτράγουδα με ποπ αποχρώσεις, τις θεατρικές παραστάσεις του Σεφερλή που γεμίζουν το Δελφινάριο; Από τα εξεζητημένα έργα μιας εμπορευματοποιημένης εικαστικής τέχνης, από τα τραγουδάκια τύπου Eurovision ή τη λογοτεχνία του Alter; Ας μην πάμε και στην υποκουλτούρα της τηλεόρασης!

     Κι αν την πολιτιστική κρίση κάποιοι την επισήμαναν και τη στηλίτευσαν, την ηθική κρίση δεν την είδε κανείς. Μια κρίση που πλήττει τις ανθρώπινες σχέσεις και τους θεσμούς. Ο Έλληνας των τελευταίων τριών τουλάχιστον δεκαετιών θεοποίησε το χρήμα, το ακριβό αυτοκίνητο, το πολυτελές σπίτι, το μοδάτο ρούχο. Έχοντας πάντοτε απέναντί του το κράτος ως εχθρό αλλά και χρηματοδότη του το καταλήστευσε. Είτε ως φορολογούμενος, είτε ως εργολήπτης, είτε ως γιατρός, είτε - πολύ περισσότερο - ως πολιτικός. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να θεσπίζει νόμους που δεν προασπίζουν τα συμφέροντα του λαού αλλά καλύπτουν ανήθικες πράξεις (νόμιμο ίσον ηθικό). Το χειρότερο, όμως είναι ότι άρχισε να αδιαφορεί για το διπλανό του, που άλλοτε είναι ο συνάδελφός του που απολύεται, άλλοτε ο γείτονάς του που πονά, άλλοτε ο μετανάστης που ήρθε στη χώρα μας αναζητώντας μια καλύτερη ποιότητα ζωής και ποδοπατάται η αξιοπρέπειά του. Η αδιαφορία, μάλιστα, σε κάποιες περιπτώσεις, γίνεται φθόνος και χαιρεκακία.

    Τα μόνα όπλα που είχαμε ως κοινωνία για να αντιμετωπίσουμε τόσο την πολιτιστική όσο και την ηθική κρίση ήταν η εκπαίδευση και τα Μέσα Ενημέρωσης. Γρήγορα τα αχρηστεύσαμε!

     Το εκπαιδευτικό σύστημα με τις μεταρρυθμίσεις στην αρχή της δεκαετίας του '80 άφησε πίσω του τις στρεβλώσεις του παρελθόντος, αλλά εμφάνισε άλλες. Η αυταρχικότητα των εκπαιδευτικών έδωσε τη θέση της στην απόλυτη ελευθερία του μαθητή, η αυστηρή και άδικη βαθμολόγηση στην υπερβαθμολόγηση και ο φόβος του επιθεωρητή - μπαμπούλα στον κομματικό συνδικαλισμό. Το ελληνικό σχολείο σήμερα είναι για πολλούς γονείς απλώς ένας χώρος φύλαξης των παιδιών.

     Από την άλλη τα Μέσα Ενημέρωσης όχι μόνο δε βοήθησαν στην αντιμετώπιση της κρίσης, αλλά έγιναν τα ίδια μέρος αυτής. Η εξυπηρέτηση κάθε λογής οικονομικού ή στενού κομματικού συμφέροντος, ο αποπροσανατολισμός του κοινού από τα μείζονα ζητήματα της κοινωνίας μας, η χαμηλής ποιότητας ψυχαγωγία και, εν γένει, το προπαγανδιστικό έργο που άσκησαν και επιμένουν να ασκούν είναι τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα του ρόλου τους.

     Κάπως έτσι φτάσαμε και στην οικονομική κρίση. Το κακό είναι ότι ο πολύς ο κόσμος αντιλαμβάνεται το μέγεθος της καταστροφής μόνο όταν βιώνει τις οικονομικές συνέπειες. Και τότε είναι αργά. Η λύση επομένως δε βρίσκεται σε οικονομικές πρακτικές. Θα πρέπει να δούμε το πρόβλημα από τη γέννησή του. Γι' αυτό και τα οποία μέτρα δεν έχουν πια να κάνουν με την οικονομία τόσο όσο με την παιδεία, τον πολιτισμό και τους θεσμούς μας.

Διαβουλεύσεις και διαβουκολήσεις

     Η εξουσία, κάθε φορά που θέλει να περάσει κάποια αντιλαϊκά μέτρα, φροντίζει να προσδίδει σ' αυτά ένα λαϊκό χρώμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η χούντα: οργάνωσε δύο (στημένα) δημοψηφίσματα, για να φορέσει στις αποφάσεις της ένα μανδύα δημοκρατικό. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Κάθε πατέντα της χούντας την ξεπατίκωσαν οι δήθεν σοσιαλιστές. Βέβαια, δεν οργάνωσαν δημοψηφίσματα. Περιορίστηκαν σε πρόχειρες σφυγμομετρήσεις των ρεπόρτερ στους δρόμους και σε δημοσκοπήσεις που "καταγράφουν τη λαϊκή βούληση", η οποία όλως τυχαίως συμπίπτει με τη δική τους βούληση. Η πατέντα όμως με την οποία ξεπέρασαν κάθε όριο είναι η δημόσια διαβούλευση. Ο Έλληνας - επιτέλους - μπορεί να διατυπώσει τις θέσεις του επί ενός κειμένου που αποτελεί βάση για συζήτηση, προτού να θεσπιστεί κάποιος νόμος. Χιλιάδες Έλληνες στην αρχή έσπευσαν να καταγράψουν τις θέσεις τους. Για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας μας αποκτούσαν φωνή προς την εξουσία όσοι δεν ήταν επισκέπτες των βουλευτικών γραφείων.

    Χαρακτηριστική περίπτωση το πολυνομοσχέδιο για την παιδεία Θυμάμαι ακόμη τον ενθουσιασμό κάποιων εκπαιδευτικών, την αγωνία τους να δώσουν με τον εναργέστερο τρόπο τις θέσεις τους προκειμένου να γίνουν κατανοητές. Γράψ' τα καλά, Κώστα, έλεγα σε φίλο μου που είχε παθιαστεί με τη διαδικασία και νόμιζε λίγο πριν από το πολυνομοσχέδιο για την παιδεία πως οι ίδιες η Διαμαντοπούλου και η Χριστοφιλοπούλου (ή έστω οι σύμβουλοί τους) θα διάβαζαν τα κείμενα του. Δεν ήταν μόνο ο Κώστας. Ήταν κάμποσες χιλιάδες άνθρωποι που πήραν μέρος στη δημόσια διαβούλευση για την παιδεία. Η συντριπτική πλειοψηφία έγραψε τα ίδια. Το Υπουργείο αποφάσισε τα ακριβώς αντίθετα. 

    Το θέμα δεν είναι όμως αυτό. Το Υπουργείο μπορούσε να παραδεχθεί ότι οι απόψεις των πολιτών είναι διαμετρικά αντίθετες με την πολιτική του, ότι το Υπουργείο είναι αποφασισμένο να εφαρμόσει την πολιτική του η οποία θα κριθεί στις εκλογές... και άλλες τέτοιες μπούρδες με τις οποίες μας βομβαρδίζουν καθημερινά. 

    Το θέμα, κι εδώ είναι το τραγικό, είναι ότι εφάρμοσαν τα ακριβώς αντίθετα επικαλούμενες τη δημόσια διαβούλευση. Δεν άφησαν κανάλι για κανάλι κι εφημερίδα για εφημερίδα που να μην διαφημίσουν τις αλλαγές στην παιδεία, τονίζοντας σε κάθε περίπτωση εμφαντικά ότι αυτές έγιναν κατόπιν δημόσιας διαβούλευσης.

     Οι μήνες πέρασαν. Ο μέσος Έλληνας που ενημερώνεται από τα δελτία των 8.00 και τις εφημερίδες της Κυριακής που πουλάνε CD με τον Νταλάρα πληροφορείται τελευταίως ότι πριν από τις αλλαγές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση θα διεξαχθεί δημοσκόπηση που θα καταγράφει τις απόψεις της κοινής γνώμης για τα πανεπιστήμια. 

     Τα αποτελέσματα είναι ήδη γνωστά. Τα δελτία θα παίξουν πάλι τα προβλήματα των ΑΕΙ, τις σπατάλες, τους αιώνιους φοιτητές και πόσα άλλα που ήδη γνωρίζουμε, μόνο και μόνο για να κερδίσει η Διαμαντοπούλου τη μάχη των εντυπώσεων. Για να δεχτεί η κοινή γνώμη άκριτα και καρτερικά για άλλη μια φορά τα νέα μέτρα. 

      Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι βέβαια δύο:

1. Πόσο πρωτογενείς μπορεί να είναι οι σκέψεις και οι απόψεις που θα εκφράσει η κοινή γνώμη για ένα τέτοιο ζήτημα; Με άλλα λόγια, το πιο πιθανό είναι τα κανάλια λίγες μέρες πριν από τη δημοσκόπηση να προβάλλουν συνεχώς τα προβλήματα στην τριτοβάθμια (πάρτε για παράδειγμα το Κουτί της Πανδώρας του Βαξεβάνη στη ΝΕΤ) και, όταν γίνει η δημοσκόπηση, ο λαός θα έχει ήδη διαμορφώσει την άποψη των καναλιών (και του Υπουργείου).

2. Έστω ότι δεχόμαστε το ορθόν της ενέργειας του Υπουργείου στο ζήτημα αυτό. Τότε, γιατί δεν προχωρούν σε μια δημοσκόπηση για ζητήματα όπως η διαφάνεια, το άσυλο και η ατιμωρησία των πολιτικών, οι υπέρογκες αμοιβές τους, η οικογενειοκρατία και η ευνοιοκρατία στην πολιτική ζωή, με τη δέσμευση ότι θα κάνουν πράξη τη βούληση του λαού στα ζητήματα αυτά;

Συγχωνεύσεις βουλευτικών γραφείων;

     

   Θυμάμαι την πρώτη φορά που επισκέφθηκα βουλευτικό γραφείο στη ζωή μου για να διαμαρτυρηθώ για ένα φασιστικό νομοσχέδιο σαν κι αυτά που συνηθίζονται τελευταίως. Ο κυβερνητικός βουλευτής με τον οποίο μίλησα όχι μόνο συμφώνησε με τις θέσεις μου αλλά υπήρξε και λάβρος κατά του αρμόδιου υπουργείου. Υποσχέθηκε μάλιστα ότι θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να ακουστεί η φωνή μας.. Όταν του είπα ότι απλώς μπορεί να μην ψηφίσει το νομοσχέδιο, συννέφιασε και μου είπε "αυτά δε γίνονται!".

     [Σε μια άλλη γλώσσα, βέβαια, σε άλλες περιστάσεις και υπό άλλες συνθήκες το "αυτά δε γίνονται" θα μπορούσε να αποδοθεί: "Είμαι κότα και παραδόπιστος. Αν δεν το ψηφίσω, θα με θέσουν εκτός κοινοβουλευτικής ομάδας και στις επόμενες εκλογές δε θα είμαι καν υποψήφιος. Τέρμα η κηφήνικη ζωή, η γκλαμουριά, η ρεμούλα. Η πολιτική μου καριέρα (sic) τελειώνει εδώ"].

       Το περιστατικό αυτό μας οδηγεί σε μια σειρά από ζοφερά ερωτήματα: Ποιο το νόημα του κοινοβουλευτισμού; Ποιος είναι δηλαδή πλέον ο ρόλος της Βουλής;  Αφού οι βουλευτές δε λειτουργούν ως εκπρόσωποι και εκφραστές του λαού, αλλά παίρνουν κατευθυντήριες γραμμές από την ηγεσία του κόμματός τους και ψηφίζουν άβουλα ό,τι τους προστάζουν, τότε γιατί υφίστανται; Για ποιο λόγο να συντηρούμε ως λαός 300 βουλευτές και τις κουστωδίες τους, όταν ο ρόλος τους είναι καθαρά διακοσμητικός; Το λειτουργικό κόστος της Βουλής είναι κάμποσες εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Τη στιγμή που κλείνουν σχολεία στην επαρχία, νοσοκομεία αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης, οι τιμές των εισιτηρίων εκτοξεύονται, οι μισθοί και οι συντάξεις μειώνονται, για ποιο λόγο η Βουλή να μένει ανεπηρέαστη; 

    Όλα αυτά δε σημαίνουν ότι πρέπει να καταργηθεί η Βουλή. Απλώς μπορούν να μειωθούν οι βουλευτές σε λιγότερους από 100. Στην εποχή του διαδικτύου και των τηλεπικοινωνιών η επαφή με το λαό δεν είναι δύσκολη υπόθεση. 

     Το κυριότερο όμως δεν είναι να μειωθούν οι βουλευτές. Το κυριότερο είναι να λειτουργούν ως εκφραστές του λαού και όχι ως υπηρέτες των επιχειρηματικών συμφερόντων και ανδράποδα του εκάστοτε προέδρου του κόμματος στο οποίο ανήκουν. Αυτό βέβαια προϋποθέτει ελεύθερη παιδεία, αντικειμενική και κριτική δημοσιογραφία, ενεργή πνευματική ηγεσία.

     Ο θεσμός της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας νοσεί. Κι αυτοί σαν μύωπες δεν το βλέπουν. Όταν θα το διαπιστώσουν, θα είναι αργά για τους ίδιους (για το λαό είναι ήδη αργά).

 Ακολουθεί ο προϋπολογισμός της Βουλής για το 2011. Διαβάζεται με lexotanil.

   Συνολικά για τη Βουλή ο προϋπολογισμός του 2011 προβλέπει πιστώσεις ύψους 197.988.000 ευρώ έναντι 218.092.200 που ήταν ο προϋπολογισμός του 2010, ο οποίος είχε επίσης μειωθεί κατά 3.887.000 ευρώ σε σχέση με το 2009. Στόχος είναι να σταλεί «σαφές μήνυμα για συνέχιση της προσπάθειας επίτευξης του στόχου αντιμετώπισης του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας με την περαιτέρω αποκλιμάκωση του ελλείμματος του κρατικού προϋπολογισμού».

   Το κονδύλι για τις βουλευτικές αποζημιώσεις από 25.135.100 ευρώ το 2010 μειώνεται σε 21.226.400 ευρώ (-3.908.700), ενώ για τη συμμετοχή τους σε επιτροπές και στα θερινά τμήματα της Βουλής προβλέπονται 5.000.000 ευρώ από 5.503.000 ευρώ (-503.500).

   Επίσης μειώνεται το επίδομα οργάνωσης γραφείου βουλευτών από 9.286.300 ευρώ σε 8.086.300 ευρώ (-1.200.000), ενώ τα έξοδα κίνησης μειώνονται από 1.987.800 ευρώ σε 1.715.600 ευρώ (-272.200). Σημειώνεται ότι το συνολικό ποσό που δαπανάται για τις βουλευτικές αποζημιώσεις, τις αποδοχές των υπαλλήλων της Βουλής και των επιστημονικών συνεργατών των βουλευτών και ευρωβουλευτών και λοιπών συνεργατών τους, όπως και οι πρόσθετες παροχές προς τις παραπάνω κατηγορίες, αλλά και οι πιστώσεις για τις μετακινήσεις των βουλευτών, τις μισθώσεις των γραφείων και των αυτοκινήτων τους, τα τηλεφωνικά και ταχυδρομικά τέλη κτλ., ανέρχεται σε 181.379.400 ευρώ.

Αυξημένο κονδύλι προβλέπεται και για την κατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος καθώς από 1.050.000 ευρώ η σχετική πίστωση ανέρχεται σε 1.250.000 ευρώ (+200.000 ευρώ), αλλά και για τις αμοιβές για συντήρηση και επισκευή κτιρίων και εγκαταστάσεων, ποσό που αυξάνει από 2.700.000 σε 3.000.000 (+300.000 ευρώ).

   Κατά τα λοιπά, μειώνεται η αντιμισθία συνεργατών βουλευτών από 13.924.300 ευρώ σε 13.395.300 ευρώ (-529.000 ευρώ), οι αποζημιώσεις για υπερωριακή εργασία υπαλλήλων και αστυνομικών από 16.670.700 σε 15.157.800 (1.512.900 ευρώ), οι αποζημιώσεις μελών συλλογικών οργάνων περιλαμβανομένων των εξόδων κίνησης από 11.527.700 σε 11.008.600 (519.100 ευρώ), ενώ οι δαπάνες για τα μισθώματα κτιρίων μειώνονται από 5.400.000 σε 4.670.000 (730.000 ευρώ), οι χρηματοδοτικές μισθώσεις από 6.000.000 σε 5.402.400 (-597.600 ευρώ), οι υποχρεώσεις από παροχή τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών (τέλη κτλ.) μειώνονται από 8.878.000 σε 8.715.000 (-163.000), οι δαπάνες κινητής τηλεφωνίας από 680.000 σε 658.000, οι διαφημίσεις και δημοσιεύσεις από 180.000 σε 120.000, οι εκδόσεις και εκτυπώσεις από 700.000 σε 555.000, οι δαπάνες για δημόσιες σχέσεις από 485.000 σε 385.000, η προμήθεια βιβλίων, περιοδικών και εφημερίδων από 1.670.000 σε 1.400.000, η προμήθεια ιματισμού και υφασμάτων από 120.000 σε 76.000 και ειδών υπόδησης από 38.000 σε 18.000 κτλ. 

Νά 'σαι καλά, Κώστα μου!

       Η Βουλή συνεδριάζει 

       κι ο Καραμανλής φωνάζει: 

      "εκδρομή"

   Αθάνατα συνθήματα. Μ' αυτά μεγαλώσαμε. Μ' αυτά απαιτούσαμε από τους δασκάλους εκδρομή στα τέλη της δεκαετίας του 1970, όταν ο θείος Καραμανλής (ο εθνάρχης) κυβερνούσε τη χώρα. 

   Τα χρόνια πέρασαν. Και τα συνθήματα αυτά είναι σαν κρασί, που, όσο παλιώνει, τόσο καλύτερο γίνεται. Ο Κώστας Καραμανλής ο Β' το ξέρει αυτό. Και δε θα μπορούσε ποτέ να στερήσει από τη μαθητιώσα νεολαία τη δυνατότητα να συνεχίζει να το φωνάζει στα σχολικά προαύλια. Γι' αυτό στο Έθνος δηλώνει καθησυχαστικά ότι και στις επόμενες εκλογές θα είναι και πάλι υποψήφιος. Εκεί στα έδρανα της Βουλής θα συνεχίσει να δίνει τη μάχη του. Οι μαθητές μπορεί να είναι ήσυχοι. 

Κύριε ελέησον

  Η Διαμαντοπούλου, αφού έβαλε μια σειρά στο σύστημα διορισμών και πέταξε στο δρόμο χιλιάδες αναπληρωτές που είχαν κατοχυρώσει δικαίωμα διορισμού, αφού λοιδώρησε το σύνολο του εκπαιδευτικού κόσμου, όσο κανείς άλλος υπουργός, αφού υποσχέθηκε το Νέο Σχολείο (αυτό με τους διαδραστικούς πίνακες στα κοντέινερ), ήρθε η ώρα να βάλει και μια σειρά στα σχολεία με τις καταργήσεις και τις συγχωνεύσεις. 

     Εκατοντάδες σχολεία κλείνουν σε όλη τη χώρα, δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια. Βέβαια, αυτό γίνεται κατόπιν διαβούλευσης, όποτε πήρε και ... τη λαϊκή εντολή! Σε μια χώρα που ο μισός πληθυσμός είναι στην Αττική, σε μια χώρα που τα χωριά σβήνουν το ένα μετά το άλλο (όχι τα χωριουδάκια, τα κεφαλοχώρια) το κλείσιμο σχολείων (αλλά και μονάδων υγείας) είναι το τελειωτικό χτύπημα. 

     Βέβαια, η κυρία έχει ξεχάσει -φαίνεται- ότι εκτός από Υπουργός Παιδείας είναι και Θρησκευμάτων. Και θα πρέπει να ξέρει ότι η Ελλάδα είναι η κατεξοχήν χώρα των μητροπόλεων και των αρχιερέων. Παραθέτω σχετικό δημοσίευμα της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας του 2006:

Ελλάδα, η χώρα των μητροπόλεων και των αρχιερέων.
Αν και είναι πληθυσμιακά από τις μικρότερες ορθόδοξες χώρες, διαθέτει τον μεγαλύτερο αριθμό μητροπολιτικών θρόνων, αρχιερέων και λοιπών αξιωματούχων της Εκκλησίας, που πληρώνονται βεβαίως από τον δημόσιο κορβανά. Μόνο το λεκανοπέδιο Αττικής ξεπερνά τις 35 μητροπόλεις (!), κάτι πρωτοφανές στον ορθόδοξο κόσμο.
Τελευταία, μάλιστα, ο αρχιεπίσκοπος ζήτησε από το υπουργείο Παιδείας να επιτρέψει τη διχοτόμηση της μητρόπολης Αττικής, προσθέτοντας έτσι μία ακόμη μητρόπολη στον ήδη μακρύ κατάλογο, αλλά και έναν ακόμη σύμμαχο, ισχυροποιώντας περαιτέρω τη θέση του στην Ιεραρχία.

• *Στην ελληνική επικράτεια υπάρχουν 121 αρχιερείς, δηλαδή 82 εν ενεργεία και 22 τιτουλάριοι, βοηθοί και σχολάζοντες, δέκα ανήκουν στην Εκκλησία της Κρήτης, 5 στην Εκκλησία της Δωδεκανήσου, ένας στο Αγιον Ορος και ένας (σχολάζων) στην Πάτμο.
  *Στη Ρωσία, που ο πληθυσμός είναι τουλάχιστον δεκαπλάσιος της Ελλάδας, υπάρχουν 82 αρχιερείς.
  *Στην Ουκρανία, με τριπλάσιους πιστούς από εδώ, υπάρχουν 40 μητροπόλεις.
  *Στη Ρουμανία 41.
  *Στη Σερβία, με διπλάσιους πιστούς, έχουν 40 αρχιερείς.
  *Στη Βουλγαρία, με περίπου τον ίδιο πληθυσμό με τη χώρα μας, υπάρχουν 35 αρχιερείς.
  *Στη Λευκορωσία υπάρχουν 10 και
  *Στη Γεωργία 36.

Παχυλά επιδόματα
Για την ιστορία να σημειώσουμε ότι στη χώρα μας οι αρχιερείς διπλασιάσθηκαν τα τελευταία σαράντα χρόνια, χωρίς να έχουμε ανάλογη αύξηση του πληθυσμού.
Ας δούμε όμως τι κοστίζουν οι μητροπόλεις στο Δημόσιο. Το κράτος καταβάλλει από το 1980 τις αμοιβές των αρχιερέων (μέχρι τότε πληρώνονταν από την ίδια τη μητρόπολη).
Ο βασικός μηνιαίος μισθός τους, όπως σημειώνεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως υπολογίζεται με βάση τον αντίστοιχο μισθό τιτουλαρίου ή βοηθού επισκόπου και πολλαπλασιάζεται με διάφορους συντελεστές. 
Ο μισθός του τιτουλαρίου καθορίζεται στα 1.037 ευρώ. 
Από εκεί και πέρα ο αρχιερέας λαμβάνει και επιδόματα, όπως: χρόνου υπηρεσίας, μεταπτυχιακών σπουδών, αποκλειστικού ειδικού λειτουργήματος, που ορίζεται σε 274 ευρώ, αποζημίωση εξόδων παράστασης, που ποικίλλει (για τον αρχιεπίσκοπο έχει καθορισθεί σε 147 ευρώ και για τον εν ενεργεία μητροπολίτη σε 74 ευρώ).
Ο βασικός μισθός του αρχιεπισκόπου καθορίζεται στα 1.452 ευρώ,
του μητροπολίτη στα 1.244 και 
του τιτουλαρίου του και βοηθού επισκόπου στα 1.037. 
Με τα επιδόματα ο βασικός μισθός προσαυξάνεται και πλησιάζει τα 2.000 ευρώ καθαρά.

Τα «τυχερά»
Συγχρόνως, όμως, δικαιολογείται να πληρώνονται από το κράτος θέσεις διακόνων ο αριθμός των οποίων ποικίλλει (από 8 έως 15) ανάλογα με το μέγεθος της μητρόπολης.
Ωστόσο πολλοί μητροπολίτες έχουν το δικαίωμα να μετατρέψουν όσες απ' αυτές τις θέσεις επιθυμούν σε υπαλληλικές και έτσι αντί για κληρικούς προσλαμβάνουν λαϊκούς ως υπαλλήλους (λογιστές, οδηγούς κ.λπ.) οι οποίοι πληρώνονται και από το Δημόσιο και από τον έρανο.

*Στις εισπράξεις των αρχιερέων δεν μπορούν να υπολογιστούν τα «τυχερά», που μπορεί να κυμαίνονται από λίγες εκατοντάδες ευρώ μέχρι και χιλιάδες, ανάλογα με τον αρχιερέα και φυσικά ανάλογα με το βαλάντιο των πιστών.
Πάντως, υπάρχουν πολλοί αρχιερείς που τελούν ιεροπραξίες χωρίς να παίρνουν τυχερά ή άλλοι που τα διαθέτουν σε φιλανθρωπικούς σκοπούς. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που τα εισπράττουν ως προσωπικά χρήματα και βέβαια δεν είναι υποχρεωμένοι να τα δηλώσουν στην εφορία.
Και ο κατώτερος κλήρος επίσης πληρώνεται από την πολιτεία, κάτι που θα συνεχίσει να γίνεται ακόμη και αν υπάρξει διαχωρισμός Κράτους-Εκκλησίας, καθώς η μισθοδοσία του κλήρου αποφασίσθηκε ως αντιστάθμισμα της παραχώρησης στο κράτος της εκκλησιαστικής περιουσίας...

     Μ' αυτά τα δεδομένα, γιατί, λοιπόν, να μην προχωρήσει σε μια συγχώνευση μητροπόλεων, αν πρέπει -σώνει και καλά- να εξοικονομηθεί χρήμα;  Μα είναι απλό. Γιατί δεν την παίρνει! Τα σχολεία θα τα κλείσει, αμολώντας τα παπαγαλάκια στα τηλεπαράθυρα να αναδεικνύουν περιπτώσεις σχολείων με τρία και τέσσερα παιδιά και κηφήνων εκπαιδευτικών. Γνωστή η τακτική. Έτσι θα το περάσει. Αν το τολμήσει με τις μητροπόλεις, οργή λαού - οργή Θεού. Πάνε τα ψηφουλάκια, Αννούλα!

Το κέρατό μου μέσα!

   Πριν από λίγες εβδομάδες οπαδοί του ΠΑΟΚ (θα μπορούσε να είναι οποιασδήποτε ομάδας) πήγαν στο Βόλο, έσπασαν βιτρίνες, έκαψαν καθίσματα στο πανθεσσαλικό, ξάφρισαν μικρομάγαζα, ξεγύμνωσαν περίπτερα και οι μπάτσοι τούς έριξαν για τιμωρία μερικά δακρυγόνα. Το θέμα αναδείχθηκε αμέσως και σε μερικές περιπτώσεις κάποιοι κατέκριναν και την αστυνομία για τη "σκληρή της στάση".

   Εδώ και πόσο καιρό στην Κερατέα γίνεται πόλεμος. Προχθές έριξαν στην πόλη την αστυνομία για να δείρει αλύπητα. Οι μπάτσοι σε μια επίδειξη ανδρισμού (όπου τους παίρνει) έβαλαν στη θέση τους τους παππούδες, τις γιαγιάδες και τους γονείς που διεκδικούν το αυτονόητο: αξιοπρεπείς συνθήκες ζωής!

    Δεν έχουν καταλάβει ότι κάθε φορά που σηκώνουν το ρημάδι τους και χτυπάν για το συμφέρον του κάθε μεγαλοεργολάβου, υπονομεύουν το μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους. 

Τζογάρουμε;

    Πριν από λίγους μήνες το Δικαστήριο Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων επέβαλε πρόστιμο κάπου 30.000 ευρώ ημερησίως, γιατί απαγορεύουμε τους κουλοχέρηδες και έτσι εμποδίζουμε την "ελεύθερη κυκλοφορία εμπορευμάτων". Η κυβέρνηση έσπευσε να συμμορφωθεί με τις υποδείξεις των Βρυξελλών και 30.000 κουλοχέρηδες θα επανέλθουν στη νομιμότητα. 

    Δε θέλω ν' αναφερθώ στο πώς θα δοθούν οι άδειες (παρόλο που έχει μεγάλη πλάκα), αλλά στην υποκρισία των κρατούντων. Αυτών που κόβουν το τσιγάρο, γιατί δήθεν ενδιαφέρονται για την υγεία μας και το μέλλον των παιδιών, ενώ την ίδια στιγμή αφήνουν ελεύθερο τον τζόγο. Ο τζόγος, παρότι είναι ίσως στην ανθρώπινη φύση, όταν παίρνει διαστάσεις, μαρτυρά τα αδιέξοδα και τη σήψη μιας κοινωνίας

Μια ματιά στο ακόλουθο blog αξίζει:
http://oxiallatixera.blogspot.com

Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα

Ο Δημήτρης χτύπησε πάλι!
Με ένα ύφος αγοραίο και ιταμό κατέκρινε όσους δεν πληρώνουν εισιτήρια στην αστική και μίλησε για τζαμπατζήδες. Ποιος; Ο αρχιτζαμπατζής!. 
Αυτός που δεν πληρώνει τηλέφωνα (δικαιούται ακόμη και συσκευής). 
Αυτός που με τέσσερα χρόνια βουλευτική θητεία θεμελιώνει δικαίωμα σύνταξης. 
Αυτός που δεν πληρώνει τη μετακίνησή του.
Αυτός που μισθώνει σπίτια και δωμάτια σε ξενοδοχεία με χρήματα του κράτους.
Αυτός που έχει -δεν ξέρω εγώ- πόσους έμμισθους συμβούλους (τέσσερις υπαλλήλους πάντως σίγουρα ως βουλευτής).
Αυτός που απαλλάσσεται των φόρων 
Αυτός που έχει ξεχάσει τι δουλειά κάνει (αλήθεια, οδοντίατρος είναι;)

Όχι άλλο Όλγα!

Ο αγώνας του Mega δικαιώνεται! Αφού κατάφερε να τη φέρει στη Βουλή, τώρα διατυμπανίζει ότι κατεβαίνει υποψήφια στην Α' Αθηνών. Την ώρα που στην Ελλάδα μυρίζει μπαρούτι και η υπόλοιπη Μεσόγειος φλέγεται, το Mega επιμένει να ... χτενίζεται. Στο μεσημεριανό δελτίο ειδήσεων της Τετάρτης από τα πρώτα θέματα ήταν η συνάντησή της με το Σαμαρά και η προτροπή του αρχηγού να κατέβει στην Α΄ Αθηνών. Ας είναι καλά ο μπαμπάς και ο θείος Βαρδής.

Για όσους δεν προλαβαίνουν να βλέπουν  Mega και να ενημερώνονται για τις δραστηριότητες της φερέλπιδος πολιτικού, ας βολευτούν με την ιστοσελίδα της:
www.olgakefalogianni.gr

Αντίδραση

Μερικοί άνθρωποι είναι φύσει αντιδραστικοί. Είναι γεννημένοι να γκρινιάζουν, να φωνάζουν, ν' αντιδρούν. Η αντίδραση δεν είναι πάντοτε στάση ζωής υγιής. Στην εποχή που ζούμε όμως όχι απλώς είναι υγιής, είναι και αναγκαία. Όπου οι άνθρωποι φάνηκε ότι αντιδρούν, η εξουσία μαζεύτηκε.

Περίτρανη απόδειξη τα διόδια. Αγανάκτησε ο κόσμος με την ακρίβεια. Κι εγώ αγανάκτησα με την ακρίβεια, αλλά περισσότερο με το δούλεμα, με την κοροϊδία η οποία συνεχίζεται.

- Παρέδωσαν τα διόδια στους ιδιώτες, αφού πρώτα μετέταξαν τους δημοσίους υπαλλήλους που υπηρετούσαν σ' αυτά σε άλλες υπηρεσίες, γιατί ήταν ακριβοί για τις εταιρείες. Τους φόρτωσαν λοιπόν στο δημόσιο και προσέλαβαν νέους ανθρώπους με χαμηλούς μισθούς και σίγουρα ελαστικότερες εργασιακές σχέσεις (sic).

- Όταν οι οδηγοί άρχισαν να μην πληρώνουν, απείλησαν με δικαστήρια, μα δεν τόλμησαν.

- Στη συνέχεια επιστράτευσαν τον Μαγκριώτη που βγήκε και κλάφτηκε ότι οι εργολάβοι θα φύγουν. Ο κόσμος πολύ  ....λυπήθηκε, αλλά δεν ψάρωσε.

- Στη μάχη μπήκε και η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, η οποία έδωσε το ελεύθερο να φωτογραφίζουν οι εταιρείες τους οδηγούς. Ο κόσμος πάλι δεν ψάρωσε.

- Έπειτα, βγήκαν στο φως της δημοσιότητας πληροφορίες ότι οι εφορίες στέλνουν εντάλματα πληρωμής στους οδηγούς που δεν πληρώνουν. Πήγαν να εκμεταλλευτούν την άγνοια του κοσμάκη και το φόβο του να τα βάλει με το δημόσιο. Ο κόσμος δεν ..έφαγε το ψέμα. Απεναντίας, το κίνημα έγινε πολυπληθέστερο.

Και όλα αυτά, γιατί η απληστία τους δεν είχε όρια. Αύξησαν, αύξησαν, αύξησαν το αντίτιμο, δε χόρτασαν. Έβαλαν διόδια και στους παράδρομους! Τώρα δήθεν θα έρθουν σε συνεννόηση με την κυβέρνηση για να μειώσουν το αντίτιμο. Είναι όμως αργά.
Το σημαντικότερο στην όλη υπόθεση είναι ότι για πρώτη φορά στην Ελλάδα οι πολίτες περνούν σε μορφές αυτοοργάνωσης, προκειμένου να πιέσουν το κράτος για κάτι που το ίδιο από μόνο του έπρεπε να κάνει: να διασφαλίσει το αναφαίρετο δικαίωμα του ανθρώπου για αξιοπρεπή και ελεύθερη μετακίνηση.  Η σύνθεση των συλλόγων είναι ετερόκλητη: αγανακτισμένοι από την ακρίβεια οδηγοί, εκνευρισμένοι από την κοροϊδία, πιθανόν και κάποιοι παραδόπιστοι. Σημασία έχει ότι η οργή αρχίζει να εκφράζεται με συγκεκριμένο και ουσιαστικό τρόπο. Τα καλύτερα έρχονται!!