Θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς

Ο ουσιαστικός ρόλος του Τύπου

Τις προάλλες λέω στη γυναίκα μου: "Τώρα που θα βγεις έξω, πάρε καμιά εφημερίδα"
- "Γιατί;" με κοιτά παραξενεμένη. "Τι θέλεις να βάψεις;"

Την παρέα από την κρίση ποιος θα τη βγάλει;

     Ήμαστε κάποτε μια παρέα. Μια παρέα αγαπημένη. Ψυχή της ήταν δύο παιδιά, ο Κώστας και ο Γιώργος. Μαζί παίζαμε, μαζί βγαίναμε έξω, μαζί καυγαδίζαμε, μαζί γελούσαμε, μαζί πονούσαμε. 

     Ενηλικιωθήκαμε. Αρχίσαμε να εργαζόμαστε. Συνεχίσαμε βέβαια να είμαστε η ίδια παρέα. Κάποτε κάποιου από μας του ήρθε μια ιδέα: αφού μαζί βγαίνουμε και μαζί ξοδεύουμε, δεν κάνουμε κι ένα κοινό ταμείο; Όλοι είπαμε αμέσως "ναι" και συμφωνήσαμε να το διαχειριστεί ο Κώστας. Τον σεβόμασταν και τον εμπιστευόμασταν...Άσε που είχε και σπουδές που εντυπωσίαζαν τον καθένα μας.

     Δεν πέρασε, όμως, πολύς καιρός και αρχίσαμε να υποψιαζόμαστε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Τα λεφτά δεν έφταναν, όπως πρώτα. Οι υποψίες μας γρήγορα έγιναν βεβαιότητα: ο Κώστας έκλεβε!! Άρον άρον του πήραμε το ταμείο και το δώσαμε - πού αλλού - στο Γιώργο, στην άλλη ψυχή της παρέας. Τον Κώστα δεν τον τιμωρήσαμε. Ούτε του είπαμε κάτι. Δεν ήταν του χαρακτήρα μας. Απλώς γκρινιάξαμε λιγάκι. 

      Ο Γιώργος ξεκίνησε καλά (άλλωστε έμοιαζε του μπαμπά του που ήταν σπουδαίος και τρανός). Ή - καλύτερα - έτσι νομίζαμε. Αποδείχτηκε ότι κι αυτός είχε μακρύ χέρι. Τόσο μακρύ, όσο και του Κώστα. Τότε όλοι οι υπόλοιποι αποφασίσαμε να ελέγξουμε τα οικονομικά της παρέας σε βάθος. Πέσαμε από τα σύννεφα! Τόσο ο Γιώργος όσο και ο Κώστας όχι μόνο έκλεβαν χρήματα, αλλά και δανείστηκαν κρυφά από εμάς και στο όνομά μας τεράστια ποσά που τώρα έπρεπε να ξεπληρώσουμε. Διαπιστώσαμε βέβαια ότι τόσο ο Γιώργος όσο και ο Κώστας όλο το προηγούμενο διάστημα είχαν αποκτήσει ακίνητα, καταθέσεις και τόσα άλλα που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε. 

     Συγκεντρωθήκαμε όλη η παρέα, για να συζητήσουμε. Όταν ζητήσαμε εξηγήσεις, και οι δύο πρώην διαχειριστές του κοινού μας ταμείου απάντησαν με μια φωνή: "Μαζί τα φάγαμε, ρε παιδιά". Κάναμε ν' αντιδράσουμε, μα δεν υπήρχε καιρός. Τα οικονομικά μας ήταν σε άθλια κατάσταση. Αποφασίσαμε λοιπόν να εκλέξουμε δύο άτομα για να μας βγάλουν από τη δεινή θέση στην οποία είχαμε βρεθεί. 

     Κι εκλέξαμε το Γιώργο και τον Κώστα. Πιστεύω ότι ήταν μια συνετή κίνηση.....

Από το ευρηματικό http://antistachef.wordpress.com

O Πάσχος της διανόησης

     Η προπαγάνδα είναι προπαγάνδα, γιατί έχει τη δυνατότητα να εξελίσσεται και να προσαρμόζεται στα δεδομένα των νέων εποχών. Ομάδες επικοινωνιολόγων (προπαγανδιστών, δηλαδή) στρατολογούνται από πολιτικούς και επιχειρήσεις για να περάσουν ανώδυνα στους πολίτες και στο καταναλωτικό κοινό αντίστοιχα αυτό που κάθε φορά θέλει ο πελάτης τους.

     Υπάρχουν, ωστόσο, ορισμένες μορφές προπαγάνδας που δεν αλλάζουν ή – καλύτερα – υπάρχουν προπαγανδιστές που επιμένουν να μην προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα. Και δεν αναφέρομαι πουθενά αλλού, παρά στην ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας και Διά Βίου Μάθησης. Πέρα από τη συνθηματολογία του τύπου «πρώτα ο μαθητής» και την άνευ προηγουμένου διαστρέβλωση εννοιών με ηθική διάσταση και συναισθηματική αξία, όπως της παιδείας, του δασκάλου και τόσων άλλων, η προπαγάνδα φαίνεται ν’ αγγίζει και τις πανελλαδικές εξετάσεις.

     Στα θέματα της Νεοελληνικής Γλώσσας του 2010 αντικείμενο προς διαπραγμάτευση ήταν η «αυτομόρφωση», η οποία στο μυαλό και του πιο αφελούς παραπέμπει στη «Διά βίου μάθηση», την οποία και επαγγέλλεται το αρμόδιο Υπουργείο, όπως άλλωστε μαρτυρά και ο τίτλος του. Το κείμενο, εξάλλου, που δόθηκε για περίληψη ήταν ένα κείμενο που χωρίς αντίλογο μιλούσε για μια εκπαίδευση που συνδέει άμεσα το νέο με την αγορά εργασίας, ένα νέο που πρέπει, όπως επισημαινόταν, να αλλάζει συνεχώς επαγγέλματα, προκειμένου να επιβιώσει.

     Στα θέματα της Νεοελληνικής Γλώσσας του 2011 το πρόβλημα εστιαζόταν για κάποιους και στο κείμενο που δόθηκε προς περίληψη, για κάποιους άλλους όμως κυρίως στο όνομα του συγγραφέα ο οποίος το έγραψε. Ύστερα από μια μακρά περίοδο κειμένων του Καστοριάδη, του Παπανούτσου, του Παναγιωτόπουλου, του Τσιρόπουλου, του Τερζάκη και του Καζαντζάκη, ήρθε ο καιρός να μπει στο πάνθεον των ελλήνων διανοητών και το όνομα του Πάσχου Μανδραβέλη.

     Βέβαια, για μην τον αδικούμε, ούτε και η εμμονή στον Παπανούτσο ήταν σωστή, ούτε και ο Μανδραβέλης, όταν έγραφε το κείμενο, ήξερε ότι αυτό θα τεθεί στις πανελλαδικές εξετάσεις.

     Η ένσταση βρίσκεται αλλού. Ο Πάσχος είναι ο κατεξοχήν υποστηρικτής του μνημονίου, των πολιτικών της κυβέρνησης και, βέβαια, των πρακτικών του Υπουργείου Παιδείας. Αφού κατακεραύνωσε τους φορτηγατζήδες, τους γιατρούς και τους φαρμακοποιούς που απεργούσαν, αφού λοιδόρησε, όσο κανείς, το κίνημα «Δεν πληρώνω τα διόδια», αφού χλεύασε τους εκπαιδευτικούς προετοιμάζοντας το έδαφος για τα μέτρα Διαμαντοπούλου- Χριστοφιλοπούλου-Πανάρετου, ήρθε η ώρα να επιβραβευτεί.

Φαντάζομαι τον Πάσχο, ύστερα από μερικά χρόνια, μπροστά στη φωτιά του τζακιού ν’ αφηγείται στα εγγόνια του πώς η Αυτού Μεγαλειοτάτη Υπουργός τον τίμησε με την ύψιστη τιμή που μπορεί να αποδοθεί σε έλληνα πολίτη για τις υπηρεσίες του προς την Πατρίδα και το Έθνος: να μπει το κείμενο του στις πανελλαδικές εξετάσεις. 

     Στις πανελλαδικές του 2012 – αν υπάρχει η Διαμαντοπούλου στο Υπουργείο Παιδείας – προβλέπω το θέμα:

«Ο δήμος της περιοχής σας οργανώνει εκδήλωση με θέμα «Η παιδεία στο μέλλον: δρόμοι και προοπτικές». Στο πλαίσιο αυτής της εκδήλωσης να ετοιμάσετε μια ομιλία στην οποία, αφού αναπτύξετε τις υπηρεσίες που προσφέρει το Υπουργείο Παιδείας στον έλληνα μαθητή, να εκθέσετε τους λόγους για τους οποίους είναι αναγκαίο να κλείσουν τα σχολεία στην περιοχή σας» (500-600 λέξεις)

Άρε Μεταξά, πόσο μπροστά έβλεπες!

Όχι άλλους λειτουργούς!!!!

      Από το σημερινό ρεπορτάζ του Mega  μάθαμε ότι ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας σε ομιλία του προς απόστρατους αξιωματικούς τάχθηκε υπέρ της καθιέρωσης ξεχωριστών εξετάσεων για την εισαγωγή των νέων στις στρατιωτικές σχολές και όχι μέσω πανελλαδικών εξετάσεων ."Με την πρόταση αυτή του Αντώνη Σαμαρά διασφαλίζεται ότι μόνον οι νέοι και οι νέες οι οποίοι πράγματι επιθυμούν να ασκήσουν το λειτούργημα του αξιωματικού ή υπαξιωματικού των Ενόπλων Δυνάμεων θα εισέρχονται στις σχολές", τόνισε ο αναπληρωτής τομεάρχης Άμυνας της ΝΔ, Στέφανος Γκίκας. Μάλιστα το ρεπορτάζ επισημαίνει χαρακτηριστικά ότι "η πρόταση Σαμαρά για αποσύνδεση της εισαγωγής στις στρατιωτικές σχολές από τις Πανελλαδικές Εξετάσεις συγκέντρωσε θετικά σχόλια μεταξύ των απόστρατων αξιωματικών, οι οποίοι εκτιμούν ότι είναι χρησιμότερος στο στράτευμα αυτός που έχει επιλέξει να γίνει αξιωματικός από κάποιον που καταλήγει στη στρατιωτική σχολή, επειδή απέτυχε να εισαχθεί σε κάποια άλλη".

    Άρχισαν κι εδώ τα όργανα! Στην Ελλάδα ο μόνος αδιάβλητος και αξιοκρατικός - σε γενικές γραμμές - θεσμός που έχει απομείνει είναι αυτός των πανελλαδικών εξετάσεων.

Ο υποψήφιος 

- προετοιμάζεται σε μια ύλη που δίνεται η ίδια σε όλα τα ελληνόπουλα

- εξετάζεται σε κοινά θέματα με όλους τους συνυποψήφιούς του ανά την Ελλάδα 

- σε ένα εξεταστικό κέντρο στο οποίο επιτηρείται από εκπαιδευτικούς τους οποίους δε γνωρίζει

- το γραπτό του μεταφέρεται σε βαθμολογικό κέντρο μιας άλλης πόλης

- εκεί βαθμολογείται από δύο ή και τρεις βαθμολογητές οι οποίοι δε γνωρίζουν σε ποιον ανήκει το γραπτό που βαθμολογούν.

      Ο Σαμαράς, ωστόσο, και ο τομεάρχης του, όπως και αρκετοί συνταξιούχοι στρατιωτικοί, θεωρούν λειτούργημα το επάγγελμα του στρατιωτικού (όπως και του αστυνομικού) και πιστεύουν, όπως χαρακτηριστικά είπε κάποιος, ότι δεν είναι δυνατό να θέλεις να γίνεις μαθηματικός (τι φρίκη!), και να καταλήγεις αξιωματικός.  Πρόκειται, βέβαια, για έναν απλοϊκό συλλογισμό, καθώς οι κύριοι αυτοί αγνοούν ή κάνουν πως δε γνωρίζουν ότι οι υποψήφιοι συμπληρώνουν ένα χαρτί που λέγεται ΜΗΧΑΝΟΓΡΑΦΙΚΟ. Σ' αυτό το χαρτί δηλώνουν τις σχολές που επιθυμούν. Αν κάποιος λοιπόν δε θέλει να γίνει στρατιωτικός (λειτουργός, δηλαδή), δε συμπληρώνει το κουτάκι. Επομένως, ένας που επιθυμεί να γίνει μόνο μαθηματικός και όχι στρατιωτικός, ΔΕ ΘΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΟ ΚΟΥΤΑΚΙ των στρατιωτικών σχολών, κύριοι. Είναι τόσο απλό. 

  Όλα τα άλλα λέγονται εκ του πονηρού. Για να μη γεμίσει και η σχολή Ικάρων γιους στρατιωτικών, όπως στο παρελθόν, ή και... καλαματιανούς, όπως το Μουσείο Ακρόπολης, ας διαγωνίζονται τα παιδάκια του κόσμου μέσω διαφανών διαδικασιών. 

    Όσο για τα άλλα περί λειτουργήματος, η Ελλάδα έχει καταστραφεί δυστυχώς από αυτούς που δηλώνουν ότι επιτελούν λειτούργημα: στρατιωτικούς και αστυνομικούς που συνταξιοδοτούνται μέχρι τα πενήντα τους, δικαστικούς που βάζουν το ... μαχαίρι στο κόκαλο, πολιτικούς που προτάσσουν το δημόσιο συμφέρον και, βέβαια, δημοσιογράφους που υπηρετούν την αλήθεια και εκφράζουν τη λαϊκή βούληση! 

     

    Έλεος!

Ο αρθρογράφος κ. αντιπρόεδρος

Ύστερα από σκηνοθέτη, υφυπουργό, υπουργό και αντιπρόεδρο μάς δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσουμε το Θεόδωρο Πάγκαλο ως αρθρογράφο. Πού αλλού; Στην πάλαι ποτέ για τους ομόσταυλούς του "δεξιά φυλλάδα" της Καθημερινής. Ο πολυπράγμων κύριος Πάγκαλος αυτή τη φορά ασχολείται με τα "ανώνυμα blogs". Ο λόγος προφανής: από πουθενά αλλού δε χτυπήθηκε τόσο όσο από τους μπλόκερ. Στο άρθρο του (http://news.kathimerini.gr/4dcgi/ w_articles_columns_2_23/04/2011_439985) παραθέτει την άποψη ότι τα blogs λόγω της ανωνυμίας τους είναι το απόλυτο σύμβολο του πιο ακραίου λαϊκισμού και της συνομωσιολογίας. Θεωρεί, εν ολίγοις, το δημόσιο λόγο των blogs ως το χειρότερο βιαστή της ελληνικής γλώσσας και ότι πίσω από αυτά κρύβονται εκβιαστές και ακροδεξιοί.

     Το ότι πίσω από πολλά blogs κρύβονται αποτυχημένοι δημοσιογράφοι που τους έχει ξεβράσει το σύστημα και υιοθετούν μια δημοσιογραφική τακτική του κουτσομπολιού και της λάσπης το γνωρίζουμε όλοι. Ο κύριος αντιπρόεδρος όμως θα πρέπει να ξέρει ότι υπάρχουν χιλιάδες blogs που είναι ανώνυμα:

α) Γιατί οι περισσότεροι blogger πιστεύουν ότι δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να γνωρίζει  ο αναγνώστης το όνομά τους. Τους ενδιαφέρει να ακουστούν οι ιδέες τους. Ούτε πολιτικοί θέλουν να γίνουν ούτε να βγάλουν χρήματα από αυτά (δεν είμαστε όλοι ίδιοι, κύριε αντιπρόεδρε!).

β) Γιατί κανένας δεν εγγυάται ότι ο blogger δε θα στοχοποιηθεί. Εξάλλου ούτε αστυνομική προστασία του παρέχεται, όπως στους μεγαλοδημοσιογράφους, ούτε ολόκληρα νομικά επιτελεία είναι έτοιμα να του προσφέρουν τις υπηρεσίες τους.

γ) Στο κάτω κάτω τα ΜΜΕ δεν επικαλούνται ανώνυμες πηγές και δήθεν κύκλους ή οι δημοσιογράφοι δεν υπογράφουν με ψευδώνυμα; 

Το καλύτερο όμως το έγραψε ένας ανώνυμος σχολιαστής της είδησης σε κάποια ιστοσελίδα. Παραθέτω το σχόλιο αυτούσιο:

"Τα blogs και γενικότερα η ενημέρωση μέσω ίντερνετ αποτελούν την απάντηση στα καρτέλ των μεγαλοκαναλαρχών και των συμφερόντων που για χρόνια χειραγώγησαν τη χώρα και την οδήγησαν σε αυτή την απεχθή κατάσταση. Σίγουρα υπάρχουν και κακοθελητές μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να μιλάμε για τον οργανωμένο κομματικό επηρεασμό, που συνέβαινε συστηματικά όλα τα προηγούμενα χρόνια. Φαίνεται ότι φτάσαμε σε ένα τέλος εποχής όπου πλέον τα παραδοσιακά κομματικά κανάλια έχουν χάσει τη δύναμη τους. ενώ ταυτόχρονα έχουν και προβλήματα επιβίωσης καθώς δεν υπήρξαν ποτέ κερδοφόρα αλλά περίμεναν να ζήσουν από το δημόσιο χρήμα που θα εισέπρατταν οι ιδιοκτήτες τους παίρνοντας δημόσια έργα. Δυστυχώς μαζί με τα λεφτά φαίνεται πως τελείωσαν και αυτές οι πρακτικές. Το ίντερνετ έχει μια "αναρχική φύση" που δεν επιτρέπει ελέγχους. Είναι στη διακρι-τική ευχέρεια του καθένα να πιστέψει ή όχι αυτά που διαβάζει. Δεν υπάρχουν μόνο υβριστικά blogs, αλλά και πολύ αξιόλογα με πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις. Συνήθως οι αναγνώστες του νετ είναι περισσότερο υποψιασμένοι και έχουν την κριτική ικανότητα να φιλτράρουν τις πληροφορίες που διαβάζουν, σε αντίθεση με τους τηλεθεατές άλλων εποχών που χειραγωγούνταν με τη βούλα του κράτους. Για κάποιους χάλασε το γλυκό τι να κάνουμε παιδιά, προσαρμοστείτε η πεθάνετε μαζί με τα κανάλια και τις οθωμανικού τύπου κομματικές πρακτικές σας".